تازگیا دارم با کلماتی مثل محبت، مهربانی، گذشت، لبخند، دوستی و این جور چیزها آشنا می‌شم!

شاید قبلاً هم اونا رو جایی شنیدم یا درک کردم! اما حالا فراموشی اومده سراغم! یا شاید هم دارم کم لطفی می‌کنم! شاید مبالغه می کنم!

اما فکر کنم یه کم احساساتی شدم!

آخه مشکل اینجاست که من تا الان دقیقاً نمی‌دونستم محبت یا لطف یعنی چی؟ میدونستم چقدر احساس کافیه تا یک نفر رو به گریه بندازم!  

ولی نمیدونستم همون مقدار احساس کافیه تا همون آدم رو به اوج شادی برسونم!

درک کاملی هم از گذشت نداشتم، تصور من این بود اگر در طول هفته یک بار، یا ماهی دو بار یا نهایتش دیگه سالی سه چهار بار نسبت به ظلم‌هایی که بهم میشه بی تفاوت باشم، فحش‌هایی رو که می‌خورم نشنیده بگیرم، از قضاوت های نادرست دیگران درباره خود بگذرم و ...

اون وقت من آدم با گذشتی هستم. و باید با افتخار منتظر دریافت نشان شهروند نمونه باشم یا اینکه چمدونم رو برای رفتن به بهشت روی دوشم بندازم! و اگر این طور نشد از اون به بعد تبدیل به یک گدای محبت بشم! نه ساقی محبت!

آره ! من یکی که خیلی تکون خوردم!

من آدمی بودم که واسه محبت حد و اندازه داشتم و شاید هنوز هم دارم!

بیخود و بی جهت خودم رو واسه دیگران به دردسر نمی انداختم!

چرا باید تقاص کاری که نکرده بودم پس میدادم؟

... 

دارم از یه نیمچه مکاشفه درونی از خودم میگم! از یک تجربه شخصی، شاید بتونم درک درستی از خودم در درجه بندی انسان تا حیوان بدست بیارم

واسه منی که انتظاراتم از دیگران زیاده، دیدن کسی که همه زندگیش گذشت و فداکاریه ساده نبود!

انتظار اینکه کسی مهربون باشه شاید در حرف ساده باشه، اما حالا پیدا کردنش مثل یه تیکه ابر وسط یه بیابون برهوت و سوزان می مونه!

دیدنش به آدم امید میده، نیرو میده،

حتی میتونه آدم رو تکون بده!

برای بشر امروز که به قول خودش زندگی سگی داره، حتی ریختن یک استکان چایی بدون چشم داشت قد یه دنیا می ارزه!

وقتی بشر امروز درگیر کارشه و هر روز فنجان چای خودش رو کثیف تو ظرفشویی میگذاره و فرداش تمیز برش میداره،

و وقتی که هر روز این قضیه تکرار میشه ،

وقتی که می بینی حتی منتی که سرت می گذارن با یه لبخند خیس و کف آلود همراهه!

اون وقته که اگه یه ذره ته دل این بشر امروز چیزی از انسانیت مونده باشه دیگه به یاد میاره وظیفه کسی نیست براش این کار رو انجام بده!

مگر اینکه طرف خیلی سیب زمینی باشه!

واسه من یکی داشت این قضیه دوم اتفاق می افتاد، هر روز میخوردم و می گذاشتم و صبح بر میداشتم! خیلی هم خودم رو درگیر سوال های ساده ای مثل کی شست و کی خورد؟ نمی کردم! اما تازگیا داره یه چیزایی دستم میاد!

تازه دارم می فهمم کسی که از دیگران انتظاری نداره، و خیلی ساده لبخند خودش رو به همه هدیه می کنه، از زیر وظایفش شونه خالی نمی کنه، وقتی از کسی ناراحته سعی نمی کنه با بدترین حرفی که میتونه به زبون بیاره اون رو از خودش دفع کنه!

کاری به اینکه بقیه چی هستن و کی هستن نداره! کارش رو خوب بلده ، میدونه که یک انسان باید هوای انسان دیگه رو داشته باشه، حتی اگه طرف حالش رو گرفته باشه!

تازه دارم می فهمم اون من رو به یاد عزیزترین کسی که داشتم می اندازه، تازه دارم می فهمم طرف خیلی از من دور نیست،

همکارمه !

شما هم تو دور و برتون به رفتارهای ساده نگاه کنید ، شاید همین ظرف همدیگه رو شستن، واسه هم چای بردن، لبخند زدن، و کلی کار ساده و ریز دیگه که هر روز دارن لای فایل ها و پرونده های مختلف زندگی مون محو تر میشن! یه جورایی بوی محبت میدن!

بوی مهربونی میدن!

من باید خودم رو از نو بنویسم!

این چیزیه که من دنبالش هستم، باید بهش برسم، باید قبول کنم که تا اینجای راه رو اشتباه اومدم!

من اونی نیستم که دنبال زندگی سگیه!

من میخوام مثله آدم زندگی کنم!

صبر

از قدیم شنیدیم که می گفتند : صبر چیز خوبیه ! اما تعریف درست و جامعی از صبر وجود نداره! اکثر جاها صبر رو با مثال تعریف می کنند! صبر مثل صبر ایوب ! صبر حضرت زینب ! یا خیلی های دیگه !

اما این شیوه تعریف کردن صبر باعث شده که کسی نتونه واقعا لذت صبر رو درک کنه! وقتی که صبر رو تو صفات یه آدم بزرگ مثل پیامبری چون حضرت ایوب بگنجونیم، ما آدمای عادی مسلما به اون مثل یه بت نگاه خواهیم کرد! چیزی که رسیدن بهش خیلی سخت و غیر ممکن به نظر بیاد.

اکثر ما آدم ها صبر رو نمی شناسیم، اسم صبر رو میاریم اما صبر نداریم، صبر رو توصیه می کنیم، اما نسخه ای که می پیچیم آدمای سالم رو هم خراب می کنه! (منظورم از نظر صبور بودنه!)

باید ببینیم صبر کردن چه جایی داره، چه روشی داره، چه مدتی داره، به هر صورت اکثر ما وقتی میخوایم از کوره در بریم یکی از این سه دلیل رو برای خودمون حجت قرار می دیم.

نمی خوام با مثال جلو برم واسه همین اصل مطلب رو می گم، و چون مطلب علمی نیست فکر کنم فقط نظرات خودم کافی باشه.

بعضی اوقات عصبانی شدن و از کوره در رفتن ما با این حرف توجیه میشه که : فلانی جا واسه صبر کردن نگذاشته!

این یکی از بدترین قضاوت های ما درباره همنوعان خودمونه ! یه ضرب المثل چینی ، یه مثل ایرانی ، یه حدیث از امام علی (ع) و ... به ما توصیه کرده که اگه میخوای آدم خوبی به حساب بیای همون قدر که خودت رو محاکمه می کنی دیگران رو هم ببخش !

این روش درست و انسانی زندگیه ! این شیوه ای که ما داریم شیوه آدم های کاملاً عادیه که نمیخوان یک درجه هم که شده خودشون رو عوض کنن، و با بهانه تراشی میخوان خودشون و رفتارشون رو توجیه کنن!

من قصدم اینه که بگم اگه ما آدم عادی هستیم و نمی خوایم که خودمون رو عوض کنیم، لااقل باعث عذاب دیگران نباشیم !

این چیزی نیست که کسی بگه من فقط تو ایران یا جامعه خودم می بینم، تمام مردم خودخواهی و خود توجیهی رو دارن! کسی که این جوری نیست داره باهاش مبارزه می کنه ! نه اینکه چنین حسی درش وجود نداره!

و همین باعث میشه که اون آدم با افراد عادی جامعه متفاوت باشه و موجه جلوه کنه.

سعی در توجیه کردن اعمال خودمون و انداختن گناه خودمون به گردن بقیه افراد جامعه و زمین و هوا و بقیه عوامل طبیعی و حتی دست آخر به گردن خود خدا، کار شایسته ای نیست! یک انسان خوب اول خودش رو محاکمه می کنه، عزم خودش رو جزم می کنه و بعد که به نتیجه نرسید دنبال پیدا کردن دلیل شکستش می گرده، اما چیزی که ما تو جامعه امروز می بینیم این نیست. خیلی ها حرفای قشنگ میزنند و دلایل به ظاهر منطقی میارند که فلان کس باعث بدبختی منه ! و اگه اون نبود من الان خوشبخت ترین انسان روی زمین بودم! اما به این فکر نمی کنه که اگه یه آدم روی دیگری تاثیر نگذاره آدم نیست! و اگه یه انسان انقدر راحت تحت تاثیر قرار بگیره آدم ضعیفی به حساب میاد! تمام شخصیت های موفق تاریخ انسان هایی بودن که نه یک نفر نه یک خانواده، بلکه یک جامعه و یک فرهنگ در مقابل اونها ایستاده بودند، و همین باعث میشد که مردم عادی اون ها رو به عنوان رهبر بپذیرند.

ما از خودمون انتظار رهبر شدن نداریم اما لااقل میتونیم یک پیرو عاقل باشیم!

نکته دیگه ای که میخواستم راجع بهش صحبت کنم روش صبر کردنه ، این هم خیلی مهمه که شما چه جوری مشکلات رو پشت سر بگذاری که نه یک فرد افسرده و تو سری خور به حساب بیای و نه یک انسان شکست خورده باشی!

حتماً در اطرافیان خودتون افرادی رو دیدید که وقتی یه مشکلی براشون پیش میاد انقدر اون مشکل رو بزرگ نشون میدن که همه رو مجاب به ترحم می کنند ! این رفتار باعث میشه که فرد در مقابل تعریف کردن و واگو کردن مصیبت های خودش انتظار ترحم از دیگران رو داشته باشه ولی چون دیگران هم مشکلات خودشون رو دارند و بعضی ها هم  وقت دل سوزوندن برای همدیگر رو ندارند، همیشه یه غم بزرگی اضافه بر مشکلاتش روی دلش می مونه که فکر کنه هیچ کس اون رو دوست نداره و براش ارزش قائل نیست! این باعث سرخوردگی میشه، و موجب میشه که مشکلاتش رو واسه افراد بیشتری بازگو کنه تا شاید کسی رو برای ترحم پیدا کنه و به اصطلاح بتونه او رو درک کنه!

این روش هم یک جور صبر در مشکلاته ! البته با اعمال شاقه!

مطلب آخری که میخواستم بگم درباره مدت و سقف تحمل ماست، اینکه همه آدم ها سقف تحمل یکسانی ندارند خوب کاملا منطقی و قابل قبوله چون شرایط زندگی هر فرد متفاوت از دیگرانه، ولی این هم جزئی از این قضیه است که بعضی ها مدت کمتری طول میکشه تا از کوره در برن!

حالا روحیه حساسی دارند، موقعیت کاری شون طوریه که با افراد زیادی سر و کله می زنند ، خلاصه این افراد هم به نوعی از صبر کردن شانه خالی می کنند تا بتونند به راحتی هر موقع که یه فشار کوچیک بهشون اومد واسه همه قاط بزنند!

من جامعه شناس نیستم، انتظار راه حلی که صد درصد مشکلات جامعه رو حل کنه از من نیست، برای همین این مطلب رو درباره صبر نوشتم تا حرف جدیدی درباره صبر گفته شده باشه . لااقل فکر کنم بشه درباره این سه نکته که گفتم بحث کرد . من مشکلات زیاد جامعه رو دارم با تمام وجود احساس می کنم، اما به نظرم ما آدمای ضعیف نمیتونیم از پس مشکلات بزرگ بر بیایم ، پس بهتره اول خودمون رو قوی کنیم، و مشکلات رو ندیده نگیریم، خودمون رو توجیه نکنیم تا کسی بتونه ما رو ندیده بگیره، ما باید حرف های خودمون رو بزنیم ولی از کوره در نریم!

صبر رو دست کم نگیریم چون خیلی میتونه تو شادابی و نشاط جامعه تاثیر بگذاره!

این شادی رو از هم دریغ نکنیم .