قبلاً هم گفته بودم نوشتن من به دست خودم نیست!
اما همیشه همراهمه.
دل مشغولی های که دارم،
فکر جدیدی که به ذهنم می رسه،
راه حل هایی که واسه مشکلات مختلف پیدا میکنم ،
و هزار جور موضوع دیگه که روزانه احساس نوشتن و بیرون ریزی رو به من میده
همه و همه سرمنشأ نوشته های من هستند.
بعضی اوقات که سرم شلوغه سعی می کنم فقط با یه بحث کوچیک نگذارم که موضوع از دهن بیافته و سریع با یکی در میون می گذارمش !
به همه این مسائل تنبلی مفرط من رو هم اضافه کنید!
تنبلی در نوشتن!
ذهنی که هنوز اونقدر قوی نشده تا بتونه به بازوها و انگشتای من توان همیشه نوشتن رو منتقل کنه!
نویسندگی برای من یک جور خالی شدن از دل مشغولی های روزانه و یک تراوش روحی قلمداد میشه.
برای همین هنوز نتونستم به پختگی که خودم دنبالش هستم برسم.
چند ماهی که پست جدید برای وبلاگ نداشتم، سعی می کردم به خودم بقبولونم که فقط قلم دست گرفتن از من یه نویسنده نمی سازه!
مطالعه ،
چیزی که سعی می کنم روزی حداقل یک صفحه روزنامه و اغلب مطالبی که تا الان بهشون توجهی نمی کردم، من رو درگیر مطالعه کنه.
شاید بعضی بگن این مطالعه فایده ای نداره، چون پراکنده است !
اما من کاملا از این پراکنده خوانی هدف دارم.
میخوام با سبک های مختلف آشنا بشم و بتونم خود نویسنده‌ام رو از میون همین مطالب بیرون بکشم!
دوستان وبلاگ نویس تازه ای هم پیداکردم که شوق دوباره من رو برای نویسندگی زیاد کردند.
حالا دوباره دارم دور زمین می دوم و خودم رو گرم می کنم!
و آماده می شم برای تعویض !
اما این بار سر مربی خودم هستم !
حسین عنابستانی رو میکشم بیرون و مرد مرده رو دوباره به زمین وبلاگم می فرستم.
