همشهری جوان رو اولین بار به خاطر جلدش خریدم، دومین بار به همون دلیل اولی! ولی دفعه سوم مجبور شدم که بخرمش!

مجله باید همینجوری جذبت کنه، مثل کتاب نیست که کسی خونده باشدش یا بدونی توش دنبال چی هستی، مجله باید خودش رو از روی کیوسک تا درون دستای تو پرواز بده! واسه همین هم نیاز داره که اول جذبت کنه! بعد میخش بشی! بعد که میخش شدی با چکش مطالبش خودش رو تو فلب تو جا کنه!

وقتی که تو قلبت جا شد دیگه سخته که ازت جدا بشه، من یه زمانی به پیرمردای قدیمی که هر روز صبح خودشون رو به زور به دکه روزنامه فروشی محل می رسوندن تا سر قرار همیشگی با روزنامه محبوبشون حاضر بشن خیره خیره نگاه میکردم، با خودم میگفتم حالا یه روز روزنامه نخونی چه اتفاقی برات می افته؟

حالا اما من نه پیرم نه چشمام خیره میشه! یه مجله هست که من رو میخ خودش کرده و حالا یک سال از جاکن شدنش تو دلم میگذره، من هر هفته منتظر سر رسیدن این قرارم تا بتونم بازم میخ شم ! آره فرق همشهری جوان با بقیه اینه که دوست داره هر هفته واسه مخاطبینش جدید باشه، باور کنید هنوز من منتظرم یه اتفاق جدید بیافته و جالب اینجاست که می افته!

یه بار با گزارش از غسالخونه، بار دیگه با بردن دلم وسط صحن و گنبد طلای امام رضا، یه بارم با کشیدن گوشم موقع گزارش اعتکاف!

همه اینا واسه من انگیزه خرید شماره بعدیه، اینکه چی مینویسه مهم نیست، مهم اینه که کاری کنه که من بخونمش!

مگه تا الان کم از اعتکاف و مشهد و ... شنیدم ؟

همه اینا یه دلیل بیشتر نمیتونه داشته باشه، همشهری جوانی ها دوست ندارن که جوونی رو از خودشون دریغ کنن! فکر میکنم همین باشه، اگه کسی بخواد حسی رو به من منتقل کنه تا خودش درکش نکنه نمیتونه ! مشکل کسایی که با ما جوون ها راه نمیان اینه که  اون ها نمیخواد به خودشون اجازه جوونی رو بدن، نمیخوان بذارن روح درونشون جوون بمونه.

چیزی که یه آدم رو زنده نگه میداره پیر نشدنه، همین!

امیدوارم جوونی رو از بچه هامون دریغ نکنیم.